Eg les ikkje så mange treningsbloggar, men ein eg kikar innom, er Funkygine. Ei flott dame med bein i nasa og sterke meiningar. Her i veka publiserte ho innlegget For det eneste som vises er kropp, kropp kropp. Ho tek opp eit tema som eg tykkjer er særs viktig.
Kor enn ein snur seg er det kroppen som er i sentrum. Frå avisframsider om korleis du skal gå ned julekiloane, til sosiale medie der folk og merkevarer postar bilete av kroppar med hashtaggar som #fitliving, #fitspiration og #thinspiration. Kroppsidealet vert dyrka i det vide og det breie. Du skal ikkje vere berre slank, du skal også vere veltrent og ha synlege musklar på dei rette stadene.
Samstundes ser ein motreaksjonar med menneske som tek eit oppgjer med kroppsideala og som postar bilete av «den ekte kvinnekroppen» akkompagnert av hashtaggar som #loveyourbody og #honormycurves. Det er i utgangspunktet bra at det kjem reaksjonar og at ein får breidde i kroppane som blir vist. -Men er ikkje dette med på å understreke at nettopp kropp er så viktig?
Kva om me kunne bekjempe kroppshysteriet med å slutte å ta bilete av fleksande musklar eller formfulle magar, ribbein og strekkmerker. Kva om me rett og slett kunne kledd på oss?
Ved å heller vise meiningane våre, tankane våre, humoren vår og engasjementet vårt, -ja nettopp vise kor kule, interessante og fine folk me er inni kroppane våre, kan kroppsfokuset dyssast ned.
Å ha ein kropp som er sterk nok til å utrette det du vil gjennom dagen, som kan halde energinivået oppe og som bidrar til at du held deg frisk og rask lengst mogleg er viktig, -men til sjuande og sist er kroppen lite interessant utan det som er inni.
Kroppsfokuset har eksplodert saman med framveksten av sosiale medie. Det er ikkje sjeldan eg tenkjer at eg er letta over å vere 31 år og ikkje 16 i dag. No vert ein pepra med kroppsfokus 24 timar i døgnet via nettaviser, Instagram, Snapchat og Facebook. Det krevjer fokus å hugse på at utsjånad ikkje er det viktigaste.
Difor blir eg ekte glad av unge folk som Nancy Herz og Amalia-Louise Miniggio som bruker stemmene sine til å ytre meiningar og engasjement. Dei er viktige førebilete som minner oss om kva som er viktigast. La oss gi dei og andre unge stemmer enda større plass, og heller gi ein pause til dei fleksande musklane.
Kva tenkjer du?
/Inga
Notisboka 